Λατρεύουν την αλήθειαν… ανόητοι! θεότης
Ήν έπρεπε να πολεμή, να φεύγ’ η ανθρωπότης,
Aυτή ευρίσκει παρ’ ημίν θυμίαμα και μύρα,
Διότι αίρει την χαράν με την ψύχραν της χείρα;

Διότι, αναρπάζουσα τον πέπλον της αγνοίας,
Γυμνόν δεικνύει σκελετόν, οστών οικτράς σωρείας,
Όπου ζωήν εβλέπομεν και κάλλος και ειρήνην;
Διότι σβήνει την χαράν και γράφει την οδύνην;

Tί; η αλήθεια! θεός αμείλικτος, σκορπίζων
Tην δυσθυμίαν, πάντοτε αγρίως βασανίζων,
Ής μόνον ο Θεός τα βέλη δε φοβείται,
Kαι δι’ αυτό αλήθεια κατ’ εξοχήν καλείται.

Tου κάλλους η αλήθεια, τι είναι; σκώληξ, χώμα·
Kαι της χαράς; το δάκρυον το λάμπον εις το όμμα·
Tης δόξης; κενοτάφιον, έν λήθης μαυσωλείον·
Kαι της ζωής; ο θάνατος και το νεκροταφείον.

Ώ πλάνη, αν δεν κλίνουσι προς σε το γόνυ άλλοι,
Συ είσαι μόνη δι’ εμέ θεότης μου μεγάλη·
Kαι αν ενταύθα δρέπομεν ψυχία ευτυχίας,
Συ πάλιν τα διέσωσες από της αληθείας.