Ἡ φύσις ἡ θνητὴ ἀθανασίαν
Ἐπὶ τὰ χείλη ἐρευνῶσα ἤδη
Φεῦ! τὴν ἀρὰν τὴν πάλαι αἰωνίαν
Ἐπὶ τὴν οἰκουμένην παραδίδει.

Μακρὰ στιγμὴ ἀῤῥήτου συμπαθείας·
Τὸ σύμπαν περικλείει ὁ βραχίων,
Τὸ ἄπειρον εἰς φίλημα εἰσδύον,
Ἡ ἕκτ’ ἡμέρα τῆς δημιουργίας.

Τοῦ παγκοσμίου βίου αἱ ἐκφράσεις,
Καὶ κόσμου σκοτεινὴ δημιουργία.
Στιγμὴ καὶ τοῦ θανάτου ἀντάξια,
Ἐνσάρκωσις τοῦ ἔρωτος· ἡ πλάσις.

Ἡ νὺξ ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ῥεμβάζει,
Εἰς τὴν ἀκτὴν τὸ κύμα ψιθυρίζει,
Ἀστὴρ διᾴττων τὴν σκοτίαν σχίζει,
Καὶ εἰς τὰ δάση ὁ ἀὴρ στενάζει.

- Γηράσκουσα, ὦ Λάμια, ἀνδροῦσαι,
Καὶ φαίνεται διαμαρτυρομένη
Ἡ παρειά σου μᾶλλον φλεγομένη,
Καθόσον ἐκ τοῦ χρόνου ῥυτιδοῦσαι.

Ἡ δὰς ἐκπέμπει φλόγαν λαμπροτέραν
Πρὶν εἰς ζοφώδη κοιμηθῇ σκοτίαν·
Ὁ ἔρως, φαίνεται, ἀκμὴν ὁμοίαν
Εἰς τῆς ζωῆς λαμβάνει τὴν ἑσπέραν.

Αἰσθάνομαι τὸν τύπον τῶν χειλέων,
Εἰς νέαν ὅμως βαίνω ἐκστρατείαν,
Θὰ ἀσπασθῶ ἐνόπλως τὴν πρωΐαν·
Δός μοι ἓν φίλημα· τὸ τελευταῖον.

- Ἡ λύκη ἠρεμεῖ μακρὰν βαθέως.
Ὤ! μὴ ἀναχωρεῖς ἀκόμη, μεῖνε,
Νὰ ἀσπασθῶ τὸ μέτωπόν σου κλίνε,
Ἡ Γλαύκη ἐψιθύρισε λαθραίως.

- Ἀλλ’ ἡ στοὰ ἡ μαύρη της σκοτίας
Ἐπὶ μακρὸν τὸν ἔρωτα τηροῦσα
Ἓν πτῶμα αἴφνης δείκνυται κρατοῦσα
Εἰς τὰς δειλὰς ἀκτῖνας τῆς πρωίας.

Ὡς τῆς ψυχῆς τὸ φῶς, καὶ τοῦ ἡλίου
Ἂν ἡ ἀκτὶς τὸν ἔρωτα προσβάλῃ
Ἀπέρχεται αὐτὸς καὶ ἡ ἀγκάλη
Σιγᾷ τὴν σιωπὴν κοιμητηρίου.

- Ὁ ἥλιος ἂν αἴφνης ἐλησμόνει
Τὸ ἅρμα του νὰ ζεύξῃ! ἀτυχία!
Ἡ νὺξ βραχεῖα ἔληξε, βραχεῖα·
Μετὰ μικρὸν θὰ ἀπομείνω μόνη!

Ἠγέρθη ὁ Δημήτριος· - Βραχεῖα;
Τὸ χεῖλός σου βεβαίως ἠπατήθη
Καὶ ἔκφρασιν ἐπροφέρεν ἀήθη·
Σὺ εἶσαι, Λάμια, σὺ ἡ μισθία;

Τὴν κεφαλήν της κλίνει σιωπῶσα
Ἐπὶ τοῦ στήθους τοῦ ἀνδρὸς καὶ μένει
Ἐκεῖ εἰς σκέψεις μαύρας βυθισμένη,
Θρηνοῦσα ἅμα καὶ προσμειδιῶσα.