Ματαιότης! λέγουν όσοι κύπτοντες υπό το γήρας, της νεότητος φθονούσι την ακμαίαν ηλικίαν’ και τα σκωριώντα όπλα παρατάττοντες της πείρας, την σταγόναν της πικρίας ρίπτουσιν εις την καρδίαν.
Τις του έαρος δε δρέπει τα ευώδη άνθη μόνον, επειδή μακρόθεν έρπει προσεγγίζων ο χειμών;
Τι; το πεπρωμένον ψύχος προλαμβάνοντες των χρόνων να μη δρέψωμεν το έαρ των ολίγων μας στιγμών;
Είναι όνειρον ο βίος’ αλλά τ’ όνειρον εκείνο κάλλιον γλυκύ ας είναι και με ρόδα ας κοσμήται’ συνεχούς οδύνης μάλλον σύντομον χαράν προκρίνω’ λησμονείται η οδύνη, η χαρά δεν λησμονείται.
Ματαιότης ο αφρίζων εν τω ποτηρίω οίνος, ματαιότης και τα χείλη τα διψώντα ασπασμών;
Αν πραγματικότης είναι εις την γην αυτήν ο θρήνος, ας κενώσω τη φιάλην, την απάτην προτιμών.
Όταν θύελλαι και νέφη, όταν θλίψεις και πικρίαι κάμψωσι το σώμα τούτο παρά τη εσχάτη κλίνη, το ωχρόν θα πέμπουν φως των αι φυγούσαι ευτυχίαι, ως αναπολεί την λάμψιν του ηλίου η σελήνη.
Μη διώκωμεν ματαίως την ποικίλην χρυσαλλίδα ήτις περιιπταμένη προκαλεί τον στεναγμόν’ ας αφήσωμεν να χαίρη την εκφεύγουσαν ελπίδα’ άνθη δρέπουσι το έαρ και ελπίζει ο χειμών.
Παρατείνεται η λάμψις του εκλείψαντος ηλίου όταν διαυγής απλούται εν τη δύσει ο ορίζων’
Διατί σωρεύων νέφη εις τον ουρανόν του βίου να γηράσω παρακαίρως την νεότητα σκοτίζων;
Ματαιότης! αλλά είναι η παιδεία ματαιότης’ ψεύδη όπισθεν γριφώδους οχυρούμενα σκηνής’ θέλει έρωτα και μέθην, θέλει ύλην η νεότης, είναι αληθώς ωραία η μορφή της ηδονής.
Πριν η ύπαρξίς μας πέση εις την δίνην των αιώνων και ο όρκος με αλύσεις σιδηράς μάς περιβάλη, από της Στυγός τας όχθας δρέψωμεν χαράν καν μόνον, πέραν δεν υπάρχει πλέον η του έρωτος αγκάλη.
Όταν φίλημα προτείνη η πορφύρα των χειλέων, κ’ εξογκούμενα τα στήθη ερωμένης αγαστής προκαλώσι περιπτύξεις, όνειρον δεν είναι πλέον, ματαιότης δε θα είπη και ο Εκκλησιαστής.