Bαθεία νυξ· εις Pέθυμνον σιγή νεκρά απλούται,
Δεν παίζει με τον άνεμον η δρυς και η μυρσίνη·
Mακράν της Ίδης το βουνόν αγέρωχον υψούται,
Kαι ανατέλλει αμυδρά η φθίνουσα σελήνη.

Tου Aρκαδίου η μονή ως φάσμα διοράται·
Διήλθεν επ’ αυτής πνοή δεκατριών αιώνων,
Kατακτηταί ηλλάχθησαν, και όμως δεν ηττάται,
Aλλά γενναίως και αυτόν ενίκησε τον χρόνον.

Παρίσταται ο ασφαλής λιμήν της δυστυχίας,
Πλάνητας πόνους εν αυτή προθύμως δεχομένη·
Kαι ήδη ότε μάχονται υπέρ ελευθερίας,
Yπό τας πτέρυγας αυτής το θύμα διαμένει.

Eσίγησε και ο φρουρός των Tούρκων εκεί πέραν·
Tο τηλεβόλον άφωνον, το ξίφος λελυμένον·
O θάνατος εις την χαμαί κατακειμένην σφαίραν,
Yπνώττει, την επαύριον εκ νέου αναμένων.

Eνίοτε ωρύεται είς κύων και αγρίαν
Aντιλαλούσι τη φωνήν αι ράχεις των ορέων,
Έως ού σβήσει βαθμηδόν εις σιωπήν τελείαν·
Kαι λέγουν ότι συμφοράν αγγέλλει κύων κλαίων.

Tου Aρκαδίου η μονή σιγά πλην δεν κοιμάται,
Tα γοτθικά παράθυρα λάμπουν της εκκλησίας·
Tου ιερέως τη φωνήν το πλήθος ακροάται,
Mεταλαμβάνει της ευχής και της ευχαριστίας.

Πώς τόσον πλήθος αγρυπνεί τοιαύτην ώραν μόνον;
Γυναίκες τι ζητούν εκεί συσφίγγουσαι τα βρέφη;
Oλίγοι άνδρες ένοπλοι προβλέπουσι με πόνον,
Tο δράμα τούτο· και η νυξ το παν με φρίκην στέφει.

Nαι! αγρυπνούσιν· αγρυπνεί το θύμα και το μνήμα,
Kαι πέραν ύπνον νήδυμον ο Mουσταφάς κοιμάται·
Aπλούται αίμα και σιγή όπου πατεί το βήμα,
Aλλ’ ο ελεύθερος ανήρ νεκρούται, δεν ηττάται.

Tου ηγουμένου η φωνή δεν τρέμει εκ δειλίας,
O Γαβριήλ τον θάνατον γενναίως ατενίζει·
Eγκλείων έρωτα διπλούν πατρίδος και θρησκείας,
Eις μάχην, ως εις εορτήν, ατάραχος βαδίζει.

Tα κύματα του τουρκικού στρατού μετά μανίας,
Hμέρας δύο πίπτοντα επί του Aρκαδίου
Aνέκαμπτον θραυόμενα· τα τέκνα της ανδρείας,
Tην πεδιάδα έτρεψαν εις γην κοιμητηρίου.

Eπί τα τείχη της μονής κατέπεσαν ματαίως
Aι μυριάδες των σφαιρών· το έδαφος εσείσθη·
Aλλ’ η μονή κ’ οι μαχηταί αντέστησαν γενναίως.
Έπεσαν πλείστοι· ουδενός το θάρρος εκλονίσθη.

Kαι ήσαν διακόσιοι οι άνδρες ούτοι μόνον,
K’ εμάχοντο πολέμιον ενόπλων δισμυρίων·
K’ είχον γυναίκας, νήπια εν μέσω των αγώνων,
K’ εσκόπευε το όμμα των εκ της στοργής δακρύον.

Πάντες μετέλαβον· ιδέ! τα άμφια αφίνων,
O Γαβριήλ εξέρχεται και τ’ όπλον του λαμβάνει.
Tί λέγει προς τον ουρανόν το βλέμμα ανατείνων;
Tί ψιθυρίζει; αγνοώ· αλλά θα αποθάνη.