Λιμώττει καὶ ἡ μεγαλοφυΐα·
Τὸ στέμμα της πρὸ δείπνου καταθέτει,
Ὀλίγην κόνιν εἰς τὴν γῆν προσθέτει·
Τι μηχανὴ ὁ ἄνθρωπος τελεία!

Θὰ μ’ εἴπῃς βωμολόχον· ἐνθυμεῖσαι
Ἡ Εὔα πάλαι πότε ἐνεδύθη;
Ὁπόταν ἔπεσε· ναί, μὴ φοβεῖσαι
Ἢ τὸν καυχώμενον ὡς χρηστοήθη.

Εἰπέ· πλὴν φείσθητι ἐκείνης μόνον·
Τῆς Γλαύκης· εἶχεν ὄντως εὐφυΐαν
Ἀξίαν τῶν καλῶν ἐκείνων χρόνων·
Ὑπέκλεψεν αὐτὴν τὴν εὐτυχίαν.

Ἂν διὰ τῆς ἀπάτης νύκτα μίαν
ᾘσθάνθη μέθην μαγικὴν ἐρώτων,
Κατακριτέα εἶναι; εὐτυχίαν
Ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκει ὀνειρώττων,

Καὶ τ’ ὄναρ εἶναι καθαρὰ ἀπάτη·
Ὁ ἔρως εἶναι πλάνη· ἡ ἀγκάλη
Σκιὰν τῆς ἐρωμένης περιβάλλει
Ἐκείνης, ἣν ἡ φαντασία πλάττει.