Νευρόσπαστον, τὰ πετεινὰ φοβίζει·
Ἐκ τῆς ρινὸς τὸ σύνταγμα τὸν σύρει,
Καὶ ἡ πομπώδης Ῥώμη τὸν οἰκτείρει.
Σφυρηλατεῖ τοὺς ὑπουργούς· φροντίζει

Κομψὰς ὑπογραφὰς νὰ θέτῃ μόνον,
Ἱππεύει, χάσκει καὶ διασκεδάζει
Καὶ διαδόχους του παρασκευάζει,
Εἰς οὓς ἀντὶ πλαγγῶνος δίδει θρόνον.

Ἀλλ’ ἠμπορεῖ καὶ τὸ ὑπόδημά μου
Νὰ πράξῃ τοῦτο ἐν ἀνέσει πάσῃ·
Οὐδὲ τὸ ὄνομα αὐτοῦ χαράσσει
Ἐπὶ τῆς σαλευούσης ταύτης ἄμμου

Ἣν ὀνομάζουν, δόξαν, κλέος, φήμην.
Πρῶτος ἢ δεύτερος ἀποκαλεῖται,
Καὶ ἀποθνήσκων εἰς ἡμᾶς δωρεῖται
Τὸν τοῦ σιγάρου του καπνὸν εἰς μνήμην.

Νὰ σοὶ προσφέρω κὰν ἂν ἠδυνάμην
Τὴν ἔνδοξον προρφύραν τῶν Καισάρων,
Ἣν ἤδη περιβάλλεται ὁ Χάρων,
Κρατῶν τὴν κόνιν των εἰς τὴν παλάμην!

Ἀλλ’ ἐλησμόνησα· σὲ ὑπεσχέθην,
Λακτίσας τὴν θεόν μου ἀκηδίαν,
Ἀρχαίαν νὰ συνθέσω ἱστορίαν
Καὶ εἰς ἀκαίρους στοχασμοὺς ἀφέθην.