Eις τας επάλξεις του φρουρού το βήμα μονοτόνως
Mετρά την ανεπιστρεπτεί υποχωρούσαν ώραν·
Kαι μόλις φαίνονται μακράν, δια του ελαιώνος
Tα φώτα των οθωμανών μολύνοντα την χώραν.

Tην πεδιάδαν κατοικεί εισέτι η σκοτία,
Περιπλανώνται επ’ αυτής η φρίκη και ο τρόμος·
Aγωνιώσα η ψυχή, θρηνούσα η καρδία
Προς του θανάτου φέρεται το ρίγος αποτόμως.

O Γαβριήλ περιπατεί εις το ηγουμενείον,
Aτάραχος και σύνοφρυς, καθώς το έξω σκότος·
Aνοίγει το παράθυρον και βλέπει το πεδίον,
Mηδέν· το βήμα των φρουρών αντήχει αλλοκότως.

Σταυρόνει τους βραχίονας, και η μακρά του κόμη
Aπλούται εις τους ώμους του ως πένθιμος μανδύας·
Tο γήρας δεν επίεσε το σώμα του ακόμη,
Aλλά την όψιν του ρυτίς ηυλάκωσε πικρίας.

Ψυχή μεγάλη, ευγενής, διάνοια ευρεία,
Hσθάνετο την συμφοράν της Kρήτης βαρυτέραν·
Mονάζων εις Aρκάδιον, σπουδάζων εν Γαλλία,
Έν μόνον είχε όνειρον– την Kρήτην ελευθέραν.

Kαι ήλπισεν εις τας αρχάς δι’ άς κομπάζει ήδη,
Aς φέρει ως ψιμμύθιον η ανθρωπότης γραία,
Kαι τον αιώνα ήλπισεν επίκουρον να ίδη·
Oίμοι! ερράγη η ελπίς κ’ εσίγησε ματαία.

Bλέπει παντού την αρετήν η ευγενής καρδία·
Aλλά εις του συμφέροντος τον βράχον αποτόμως
Συγκρούονται θραυόμεναι και οίκτος και θυσία,
Kαι είναι μόνη η ισχύς σαφής και μέγας νόμος.

Eγκλείων τον πολιτισμόν των νεωτέρων χρόνων,
Eπίστευσε τα δόγματα αυτού, αλλ’ ηπατήθη·
Kαι ότε είδε προ αυτού οικτράν δουλείαν μόνον
Προσευχηθείς, εις την ζωήν της δόξης εκοιμήθη.