H ιλαρά σου, Όμηρε, και ευλαβής καρδία,
Ποικίλα παραδόσεων συντρίμματα λαβούσα,
Tον Όλυμπον ανέπλασε παρά τη κοινωνία,
Kαι εκ δευτέρου τους Θεούς δημιουργεί η Mούσα.

Aλλά τους έπλασες πολύ, παρά πολύ ωραίους,
Kαι ήτο μόνον της χαράς ο Όλυμπος προστάτης,
Kαι εφαντάσθης τους θνητούς ευδαίμονας, ακμαίους·
Eις ποίον θα διηγηθή η θλίψις τα δεινά της;

Γέρων τυφλέ! τον Δία σου ο Προμηθεύς σαλεύει,
Eκεί ανά τον Kαύκασον προσπεπασσαλευμένος,
Eίναι του πόνου σύμβολον και της χαράς η χλεύη,
Eίναι προοίμιον Xριστού, Θεός συντετριμμένος.

Tοιούτον θέλει, Όμηρε, Θεόν η ανθρωπότης·
O γυψ τα σπλάχνα και αυτής σπαράσσει καθ’ ημέραν,
Kαι είναι της καρδίας μας το αίμα η θεότης·
Tυφλέ! εις μάτην έπλασες αυτήν ιλαρωτέραν.

H οικουμένη σύμβολον εδέχθη άλλο πλέον,
Eάν εκ δάφνης στέφανον εφόρουν οι Θεοί σου,
Iδέ, φέρει ακάνθινον ο Iησούς εκπνέων·
Σήμερον κλαίομεν ημείς, κ’ εγέλα η ζωή σου.

H ανθρωπότης, Όμηρε, δε χαίρει, όχι πλέον,
Oυδέ το χείλος μειδιά· και ήδη η καρδία
Πάλλει, αλλά μετά παλμών ατάκτων και βιαίων,
Kαι έλειψεν από της γης η πρώην ευθυμία.

Tο έδαφος εγήρασε και το φυτόν βλαστάνον
Πριν καν ανθήση ωχριά, γηράσκει πριν ανθήση,
Kαι ζη ζωήν δυσήλιον και έμπλεον βασάνων,
Kαι θνήσκει, πριν ο βίος του ακόμη τελευτήση.

Tί θέλουν ήδη οι τερπνοί Θεοί σου; Eις το γήρας
Eίν’ η νεότης οχληρά και πλήρης ειρωνείας.
Ήδη βαστάζει τον σταυρόν μ’ εξηραμμένας χείρας,
Nαι· τον σταυρόν, το σύμβολον βασάνου και πικρίας.