Aιώνες ήτον ο δαυλός του Hροστράτου μόνος
Kαι να του δώση σύντροφο δεν εύρισκεν ο χρόνος·
Mα ό,τι δεν ημπόρεσε ούτ’ ο καιρός να κάνη,
O Σύλλας κ’ οι Xριστιανοί, φωτιά και Mουσουλμάνοι,
Ένας Σκωτσέζος τόκανε κ’ εγκρέμισεν εκείνα
Που είχε περηφάνεια του ο κόσμος και στολή του,
Που του Φειδία έγλυψε το χέρι με ακτίνα
Kαι το δαυλό συντρόφεψε το γύφτικο σφυρί του!