Ω φίλη, μάτην ζητεί η γλώσσα να περιγράψη τας συγκινήσεις ας διεγείρεις όταν σιγώσα και μειδιώσα με θεωρείς. Σε ατενίζω σιγών επίσης και αν δακρύω μη απορής. φευ! Είναι πόνος περιπαθείας, δάκρυ καρδίας, ήτις πονεί. Ωραία είσαι, πλην ας τολμήσω περί αγάπης να σε λαλήσω, ίσως με είπης μετά πικράις δε συγκινείται η καλλονή. Αλλ’ όταν τύχη θερμήν καρδίαν και ανωτέραν ψυχών κοινών θ’ ανταποδώση ίσην λατρείαν έρωτα ένα, παντοτινόν.