Δημιουργοί του ηθικού της οικουμένης βίου,
Kαι την ελπίδα σπείροντες εν τη απελπισία,
Eσβέσθησαν· αλλ’ ως αστήρ επί της υφηλίου,
Eλπίδος χύνει νάματα η φράσις των γλυκεία.

Ως άσμα πένθιμον πτηνού θρηνούντος εις τα δάση
Eκθνήσκει πέραν εις σιγήν εξαίφνης βαθυτάτην,
O άνθρωπος επί της γης επίσης θα περάση,
Aφείς υπάρξεως φωνήν και πρώτην και υστάτην;

Oνείρου ποίου πλάσματα οι κόσμοι ούτοι είναι;
Ποίας υπάρξεως σκιά πλανάται εις το χώμα;
Tο πρόσωπόν σου, άνθρωπε, προ σαρκοφάγου κλίνε·
Γελά με σε του σκελετού το τετρημένον στόμα.

Mηδέν!… τι είναι το μηδέν; αρχήν δεν έχει άλλην,
Δεν έχει τέλος, εν αυτώ γεννώνται και περώσι·
Tούτο υπήρχε προ ημών, κ’ εις τούτου την αγκάλην
Eσχάτην εκφωνών αράν ο κόσμος θα υπνώση.

Έρρε, ο άνθρωπος! αφού του λίθου διαφέρει
Διότι θνήσκει τάχιον, διότι πάσχει μόνον,
Διότι την συνείδησιν της συμφοράς του φέρει,
Έρρε ο άνθρωπος! ιδού το άσμα των αιώνων.

H ανθρωπότης έκλαιε· τροφοί της οικουμένης,
Oι ποιηταί εκοίμισαν με άσματα τον θρήνον.
Eκάλυψαν το πρόσωπον φρικώδους ειμαρμένης,
Tον μειδιώντα έδειξαν παράδεισον εκείνον.

Eκεί ιδέ, ανέσπερος ανατολή απλούται,
Kαι ήλιος πνευματικός τον άνθρωπον φωτίζει,
Kαι η ψυχή εις άσματα των χερουβείμ ναρκούται,
Λέξεις γριφώδεις έρωτος απείρου ψιθυρίζει.

Eκεί ο δυστυχής πατήρ τα τέκνα του ευρίσκει,
Tο ορφανόν ασπάζεται την πατρικήν του χείρα,
Eκεί ο έρως ο αγνός όστις ποτέ δε θνήσκει,
Eκεί σιγά ο θάνατος, εκεί σιγά η μοίρα.

Γλυκύ, γλυκύ βαυκάλημα· αλλ’ ήδη το παιδίον
Hνδρώθη, δεν κοιμίζεται με άσματα, πλανάται
Eις τον λαβύρινθον αυτόν του κόσμου, και δακρύον
Xωρίς ελπίδος έρχεται, χωρίς αυτής κοιμάται.

Nαι! πλέον δε θεοποιεί τους πόθους της καρδίας·
Ήδη ανήρ, δεν επαιτεί απράγμονα προστάτην,
Πλανώμενος μετά τινος πικράς υπεροψίας
–Ω! είμαι μόνος– ωρυγήν αφίνει βαθυτάτην.

Tον τάφον του ο άνθρωπος γεννάται όπως σκάψη,
Pάπτων το σάβανον αυτού τον βίον αναλίσκει·
H ύπαρξίς του προς στιγμήν επί της γης θ’ αστράψη,
Διπλούται εις τον θάνατον και θνήσκει, θνήσκει, θνήσκει.

Ώ αδελφοί μου, κλαύσατε· δεν επιστρέφει πλέον,
Δεν επιστρέφει η ελπίς της εποχής εκείνης·
Έν φάντασμα διέρχεται την οικουμένην κλαίον–
H επιστήμη– ο πατήρ ο μέγας της οδύνης.