Πόσο γλυκὰ ὅταν θρηνῶ θυμοῦμαι τὸ Θεό μου·
πῶς γίνεται τὸ δάκρυ μου δροσιὰ στὸ βλέφαρό μου!
Ἡ πίκρα ὅπου μ’ ἔρριξε χαρᾶς μοῦ δίνει νίκη
καὶ χρυσαλλίδα γίνεται τῆς λύπης τὸ σκουλῆκι·
πετιέμ’ ἀπὸ τὸν ὠκεανὸ καὶ βρίσκω στ’ ἀκρογιάλι,
λουλούδια, δέντρα καὶ σκιαίς, κ’ ὅσους μ’ ἀφῆκαν πάλι!