Νὰ σείνετ’ ἔξαφνα μυρτιὰ καὶ χερουβεὶμ νὰ βγαίνῃ·
νὰ πέφτῃ στὴν ἀγκάλη σου καὶ νἆναι αὐτὸ παιδί σου·
ν’ ἀκοῦς τραγοῦδι ἀγγελικὸ ἀπὸ κιτρι'ἀνθισμένη
καὶ εἰς ἀγγέλου πρόσωπο νὰ ἰδῇς τὴν ἀδελφή σου...
Κι’ ὅπου στραφῇς, σ’ ἀθάνατο καὶ στὸ δικό τους σχῆμα,
νὰ βλέπῃς φίλους ποῦ νεκροὺς ἐφίλησες στὸ μνῆμα!