Ἆμ δύο Γένναις μοναχὰ ἐφέραν ἐδῶ κάτω,
τὸν ἅγιο πολιτισμὸ χαρὰ θεοῦ γεμᾶτο·
ἡ μιά, τὴ γῆ στὸν οὐρανὸ ἀνέβασε καὶ πάλι
τὸν οὐρανὸ κάτω στὴ γῆ κατέβασε ἡ ἄλλη...
Ἡ πρώτη, ὅταν ἡ Ἑλλὰς σὲ δάφνης Ἐλικῶνα
γεννήθηκε καὶ σὲ ἀφρὸ βαπτίσθη Σαλαμίνας,
στὴν Πνύκα σὰν ἐβρόνταε καὶ εἰς τὸν Μαραθῶνα
καὶ Παρθενῶνα ἔκτιζε μὲ μάρμαρα κι’ ἀκτῖνας!
Ἡ ἄλλη... μέσ’ στὴ χειμωνιὰ σὰν ἄνθισαν λουλούδια
κι’ ἀγγελικὰ στὴ Βηθλεὲμ ἀκούσθηκαν τραγούδια·
ὅταν Παρθένος γέννησες τὸν μυρισμένο Γυιό σου,
κι’ εἶχες θεὸ στὴν ἀγκαλιὰ καὶ βρέφος στὸ πλευρό σου!
Ναί· ὅ, τι ἁγιώτερο κι’ ὡραῖο καὶ μεγάλο
ὁ κόσμος ἔχει, ἔγεινε... δὲν εἶναι πλέον ἄλλο.
Κεῖνο ποὺ ἔκαμ’ ὁ Χριστὸς κανεὶς δὲν ξανακάνει·
ἡ Παλαιστίνη κ’ ἡ Ἑλλάς· τ’ ἄλλα ψευτιὰ καὶ πλάνη.
Ἄχ, ἡ σοφία σήμερα νυχτιᾶς σκοτάδι φέρνει,
πατεῖ τὴν πίστι τῆς καρδιᾶς καὶ τὴν ἐλπίδα παίρνει.
Κατηραμένοι Ἀπόστολοι κηρύττουν νύχτα-μέρα,
τὸν κόσμο δίχως οὐρανὸ κ’ ἐμᾶς χωρὶς πατέρα!
Ὁ Χάρος εἶναι πίστι τους καὶ ὅλα κοιμητῆρι·
κανεὶς καλός, κανεὶς κακός· ἡ τύφλωσις μᾶς σύρει·
ὡσὰν σκουλήκια βγαίνομε κι’ ὀπίσω ἀφήνομ’ ἄλλα·
σκουλήκια ὅλοι· καὶ αὐτοί, μ’ ἀλήθεια πειὸ μεγάλα...
Νὰ· ἡ φρικτή, ἀπάνθρωπη, ἡ μαύρη του θρῃσκεία,
ὁ σκύλινος πολιτισμός, Παρθένα μου ἁγία!
Τὸ γάλα τὸ φαρμακερό, ποὺ ἡ καρδιά τους δίνει,
ὁποῦ νὰ δώσ’ ἡ χάρι σου κανείς τους νὰ μὴ μείνῃ
καὶ νὰ μὴ δοῦν τὴν ὄψι Σου, ποτέ, κανένα χρόνο
κι’ ἀλήθεια νἆναι – πλὴν γι’ αὐτούς – ὅ, τι κηρύττουν μόνο.