Μέσ’ στῶν Ἁγίων τ’ Ἅγια, στ’ ἄδυτα τῶν ἀδύτων
καὶ σὲ σκηνὴ ἀπὸ φτερὰ τῶν Ἀρχαγγέλων, Μόνος,
σὲ θρόνο ἀπάνω ἀστερινό, μακρυὰ ἀπ’ ὅλους ἦτον,
ὁ νοῦς, τὸ ἄπειρο, τὸ φῶς, ἡ δύναμις, ὁ χρόνος...
Ἐκεῖ τὸν Ἅγιο ὑμνοῦν τῶν Χερουβεὶμ τὰ χείλη,
κ’ ἐκεῖ τὰ χέρια τ’ ἄχραντα τὴν ἄψυχη τὴν ὕλη
τὴν κάμνουν κόσμο ζωντανό, κανούργι’ ἀστέρι ἀνάφτουν
καὶ ἀστραπαὶς ἀκοίμηταις στὴν ὄψι Του ἀστράφτουν.
Χαμογελᾷ, καὶ βγαίνουνε λουλούδια μυροβόλα.
Κυττάζει, κι’ ἀπ’ τὰ μάτια Του τ’ ἄστρα φωτίζοντ’ ὅλα.
Ἕνας Του λόγος μοναχὰ τὴ μουσικὴ γεννάει
καὶ ἡ πνοὴ Του μυρωδιαὶς χίλιων λογιῶν σκορπάει!