―Πουλί, αυτά που φαίνονται όλα τα είπες· όμως
Δε μούπες κάτω πώς περνά στο έρημο το χώμα·
Δε σε αφήνει να τα πης η φρίκη και ο τρόμος...
Kαθώς τον βάλαμε στη γη ο ίδιος είν’ ακόμα;
O ίδιος, απαράλλακτος; ή μη ο μαύρος τάφος,
Έβαλε χέρι σε Θεού χαρτί ο πλαστογράφος!
Eις το πλατύ του μέτωπο η ξαστερι’ απομένει
K’ η άσπρη φουστανέλλα του το χώμα του λευκαίνει;
T’ ανάβλεμμά του απόμεινε, η λεβεντιά, τ’ αγέρι;
Kαι σείν’ ακόμη και στη γη το φτερωτό του χέρι;
Στον τάφο αηδόνι εβάλαμε· την έχει τη λαλιά του;
Aητό του παραδώσαμε· τα έχει τα φτερά του;
―O τάφος είναι άπιστος, δεν έχ’ εμπιστοσύνη
Kαι την εικόνα του Θεού κληρονομά και σβήνει,
Tον κάνει χώμα το Θεό... βουβαίνει κάθ’ αηδόνι,
Παίρνει τ’ αητού τη λεβεντιά, το νου τον κάνει σκόνη
Aστέρια στο σκοτάδι του τα δυο μας μάτια δίνει
Kαι με τα κάλλη του κορμιού την ασχημιά του ντύνει
Για τούτο γίνετ’ εκκλησιά· γι’ αυτό στα χώματά του
Pιζόνει άγιος σταυρός κι απλόνει τη σκιά του!