Πάλι καρδιὰ μ’ ἀποπλανᾷς· ἀλλοῦ μὲ σέρνεις πάλι·
νὰ φρονιμέψῃς δὲν μπορεῖς, θεότρελλη, ἀκόμα
καὶ κλαῖς γιὰ ὅσα σήμερα γελοῦν σοφοὶ μεγάλοι...
Σὲ χρόνια, σὰν τὰ χρόνια μας, βουβαίνεται τὸ στόμα!
Σὰν ὅλους, ξέχασε καὶ σύ... καὶ μὲ τὰ ὄνειρά σου,
μὴ τοῦ Μεγάλου γέροντα τὸν ἐρχομὸ πικραίνῃς·
μὲ τῆς ἐλπίδος σκόρπισε τὸ φῶς τὰ σύννεφά σου·
τί ὀφελεῖ νὰ καίεσαι χωρὶς καὶ νὰ ἐσταίνῃς;
Τὸ χέρι Σου, ποῦ τῆς πτωχῆς Πατρίδος μας τὰ κάλλη,
μὲ τὴν παλῃά της φορεσιὰ τηνὲ στολίζει πάλι,
μ’ ἀγάπης σφίγγομε στοργή· γιατί... ποιὸς δὲν τὸ ξέρει;
Χέρια δὲν ἔχομε πολλὰ σὰν τὸ δικό Σου χέρι!