Εἴχανε σχόλη ἐθνική, γιορτὴ πολὺ μεγάλη
καὶ μὲ μυρτιὰ τὰ στήθεια τους ἐστόλιζαν οἱ Γάλλοι·
μεγάλος γίνοντουν χορὸς εἰς τὸ παλάτι, κι’ ὅλο
μιὰ λάμψι ἦταν· κρύσταλλο στὸν ἥλιο φωτοβόλο...
Τὰ δώματά του ἔλαμπαν κατάφωτα γεμᾶτα·
γυναῖκες κι’ ἄνδρες, ὠμορφιά, γεράματα καὶ νιάτα.
Μαῦρα ἐδῶ, ἐκεῖ χρυσᾶ μαλλιὰ ἐκυματοῦσαν,
τὰ μάτι ἀκτῖνες ἔσβυναν καὶ ὄργανα ἀντηχοῦσαν·
ἔχυναν μυρωδιὰ λεπτὴ λουλούδια μυρωμένα
καὶ σὰν χιονάτα σύννεφα, παρθένα μὲ παρθένα,
σὰν τὸν ἀφρὸ ποῦ τὸν κυλᾷ τ’ ἀγέρι ὅταν πάρῃ,
ἀντάμοναν, ἐχώριζαν κ’ ἐσμίγανε μὲ χάρι·
τῆς Τερψιχόρης φτέρονε ὁ πόθος κάθε βῆμα·
κόρη κρατοῦσ’ ὁ χορευτής, ἀφρὸ μαζῆ καὶ κῦμα
κ’ ἔτοιμοι ἦσαν... ἔξαφνα μὲ φρύδια μαζωμένα,
ὁ πρῶτος φάνηκ’ Ὑπουργὸς καὶ εἰς τὸν βασιλέα,
μὲ βήματα ἐβάδισε ἀργὰ καὶ μετρημένα·
τὴ σχόλη ἐσυννέφιασε ἡ σκοτεινή του θεά...
Καὶ μουσικοὶ καὶ χορευταὶ σταθῆκαν ταραγμένοι·
στὸ πρόσωπό του εἴδησι διαβάζαν πικραμένη.
Μπρὸς στὸ Μονάρχη πῆγε αὐτὸς κ’ εἶπε σιγά κοντά του:
«Τὸ Μεσολόγγι ἔπεσε» κ’ ἐστάθη σὲ μιὰν ἄκρη·
ὁ Κάρολος ἐχλώμιασε, κ’ ἐφάνη στὴ ματιά του
ἕνα διαμάντι ἀτίμητο νὰ λάμπῃ κι’ ὄχι δάκρυ.
Ἤτανε μύρο ἀπὸ ψυχὴ βασιλικὴ βγαλμένο
καὶ ἁγιασμὸς ποῦ ραίνομε νεκρὸ ἀγαπημένο·
ἄξιιος ἐπιτάφιος γιὰ τὴ φρουρὰ ἐκείνη,
π’ ἀνέβηκε μὲ τὰ κλειδιά καυμένα στὸν αἰθέρα,
ποῦ δὲν θὰ ξαναγίνῃ
καὶ παραμῦθι ἀπίστευτο θὰ φαίνεται μιὰ μέρα!!...
Ἔσυρε στοῦ γραφείου του ὁ Κάρολος τὰ βάθη
τὸν ὑπουργό· δυὸ-τρεῖς φοραὶς βημάτισε κ’ ἐστάθη·
«Γράψε, » τοῦ εἶπε, μὲ φωνὴ γεμάτη ἀπὸ πικρία,
»στὸ Ρῶσσο τὸν ὀρθόδοξο εὐθὺς καὶ στὴν Ἀγγλία,
»τὴ φοβερὴ τὴν εἴδησι ποῦ σήμερα τοὺς στέλλω
»Ἑλλάδ’ αὐτοὶ δὲν θέλουνε· ὅμως ἐγώ... τὴν θέλω!
»Καὶ δὲν θ’ ἀφήσω νὰ χαθῇ Λαὸς τόσο μεγάλος,
»ὅσῳ στὸ θρόνο κάθημαι καὶ βρίσκετ’ ἕνας Γάλλος·
»καὶ ἢ μ’ αὐτοὺς ἐλευθεριᾶς ζωὴ θενὰ τοῦ δώσω,
»ἢ κ’ ἐναντίον τους μπορῶ νὰ τὸν ἐλευθερώσω!