Μυρτιαὶς στὸν τάφο τους· δροσιὰ στὸ χῶμα τ’ ἀνθηρό τους
κι’ ὅσα γιὰ μπας ἐκαμανε νὰ βλέπουν στ’ ὄνειρό τους·
ὅσα παιδιά μας θρέψανε στὰ τουρκομάχα χρόνια,
τόσα ν’ ἀκοῦν στὸν ὕπνο τους τοῦ Παρνασσοῦ ἀηδόνια·
ἄστρο νά γίνῃ κάθε μιᾶς τὸ ξεχασμένο μνῆμα,
εὐγνωμοσύνης ἐκκλησιά κι’ ἀγάπης Ἅγιο-Βῆμα·
μεσολογγίτικη φωτιά τὴ γῆ τους νὰ ζεσταῖνῃ,
κ’ εὐχὴ Ἑλλάδος σὰν Σταυρὸς ἐπάνω τους νὰ μένῃ!