Ἐλᾶτε γρηγορώτερα χαρούμεναις ἡμέραις·
ἔλα Γαλλία καὶ Ἑλλὰς χιονάταις περιστέραις.
Ἐλᾶτε, δίδυμοι ἀητοὶ καὶ δίδυμα ἀηδόνια,
κλαδάκι φέρτε μας ἐληᾶς σ’ αὐτὰ τὰ μαῦρα χρόνια...
Δὲν ἔχει πλέον ἡ ζωὴ τὴν πρώτη ὠμορφιά της,
σβήνει τὴ φλόγα της βροχὴ καὶ χιόνια τὴ φωτιά της
καὶ θέλει λάμψι, μυρωδιά, καρδιᾶς παλμὸ καὶ κάλλη·
θέλει τοὺς Γάλλους της κ’ Ἐμᾶς νὰ ὠμορφίνῃ πάλι.
Κ’ ἐγὼ δὲν ξέρω, ναί, κ’ ἐγὼ ἀκόμη δὲν γνωρίζω,
πλὴν τῆς Γαλλάις τ’ ὄνομα ὁπόταν ψιθυρίζω,
καλλιτερεύω, χαίρομαι, γλυκαίνεται τὸ στόμα
κι’ ὅλα τὰ βλέπω φωτεινά, καὶ τὸ σκοτάδι ἀκόμα!
Ναί, δυὸ μανούλαις λατρευταὶς στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου,
δυὸ βασιλεύουνε· ἐσὺ Γαλλία κ’ ἡ Ἑλλάς μου,
καὶ κάτω ἀπ’ τὴ σημαία Σας διπλιάζομαι, αὐξάνω·
πλὴν στὴ διπλῆ ἀγάπη μου τὸν ἐθνισμὸ δὲν χάνω,
γιατ’ ὅποιος Ἕλλην γεννηθῇ καὶ Γάλλος εῖν’ ἀκόμα·
τὴν ἴδια ἔχουν μυρωδιά, δυὸ δάφναις κ’ ἕνα χρῶμα.
Εἰς τὴν Γαλλία καὶ σ’ ἐμᾶς, τὰ δίδυμα δενδρά Σου,
χῦσε, Θεέ, τὴ λάμψι Σου καὶ ὅλη τὴ δροσιά Σου,
ἀκόμη νὰ φουντώσουνε, τ’ ἀστέρια Σου νὰ φθάσουν,
τὸν κόσμο νὰ δροσίσουνε, τὸν κόσμο νὰ σκεπάσουν·
στὸ μυρισμένο ἴσκιο τους τὰ ἔθνη νὰ καθήσουν,
νὰ ἰδοῦν κ’ ἐκεῖνα Κυριακὴ καὶ Πάσχα νὰ γνωρίσουν...,
κι’ ἂν τοῦ ἀνθρώπου ἀγαπᾷς, Θεέ, τὴν εὐτυχία,
ὅλο τὸν κόσμο κάμε τον Ἑλλάδα καὶ Γαλλία!
Ἐμεῖς, τὸ Εὐαγγέλιο, κ’ οἱ Γάλλοι· ἐμεῖς μόνοι
γιὰ ἄλλους αἷμα ἐχύσαμε· Μάμμη, Παιδὶ κ’ Ἐγγόνι...
Νὰ ἡ Τριὰς ὁλάκερη τοῦ κόσμου ἡ ἁγία,
νὰ ἡ φωτιά του, ἡ δροσιά, τὸ φῶς του, ἡ θρησκεία.
Οὔτ’ ἕνα βῆμα ἤθελε ἡ ἀνθρωπότης κάμει
κ’ ἦχος στὸν κόσμο νεκρικῆς θ’ ἀκούγετο καμπάνας,
τοῦ Ἰορδάνη ἂν ἔλειπε τὸ ἅγιο ποτάμι,
ὁ μυρωμένος Ἰλισσὸς κι’ ὁ γέρο-Σηκουάνας...
Ἂν τὴν Ἀθήνα ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ὁ ἴδιος κτίσῃ,
ἂν ἔλειπε τῆς Βηθλεὲμ ἡ γῆ καὶ τὸ Παρίσι!