Ἔ, καὶ νὰ ἤμην βασιλεύς· πλὴν τῶν Ἑλλήνων μόνον· πρώτην φορὰν ἀντήλλαζα τὴν δάφνην μὲ τὸν θρόνον. Ἔφιππος θὰ διέτρεχα μὲ ξίφος εἰς τὴν χεῖρα, ἔχων ἡνία τὸν Βορρᾶν, τὸ θάρρος πτερνιστῆρα.

Ἔ, καὶ νὰ ἤμην βασιλεύς· ἡ γῆ τῶν Μακεδόνων, αὐτὴν τὴν ὥραν, πρὸ πολλοῦ Ἑλλὰς θ’ ἀπεκαλεῖτο· τσαρούχια θὰ ἐμύρονεν ὁ θύμος της Εὐζώνων καὶ κάτωθεν τοῦ ξίφους μου ὁ Βούλγαρος θὰ ἦτο. Πυρῖτις θὰ κατέκλυζε τὴν χώραν τῆς Ἠπείρου, θ’ ἀνέζῃ ὁ Ἀλέξανδρος καὶ τὸ σπαθὶ τοῦ Πύρρου!

Ἔ, καὶ νὰ ἤμην βασιλεύς· θὰ εἶχον εἴπῃ ἤδη, ὄχι πολλά· λακωνικῶς· «Ἐμπρός!» Αὐτὸ καὶ μόνον· καὶ ἡ Εὐρώπη ἤθελεν ἐκπεπληγμένη ἴδῃ νὰ μεταφέρω πτερωτὸν εἰς Βόσπορον τὸν θρόνον! Τὸ ξίφος μου θὰ ἔκοπτε τὸν Γόρδιον... κ’ ἡ Δύσις «Τετελεσμένον» ἤθελεν ἀναφωνῆ ἐπίσης...

Ἔ, καὶ νὰ ἤμην βασιλεύς ἀντὶ τοῦ Βασιλέως· τὴν θύελλαν θὰ ἵππευον, τὰ νέφη τοῦ βορέως· τὰ πέταλα τοῦ ἵππου μου θὰ ἦσαν φῶς Ἑλλήνων, καὶ θὰ μ’ ἐκάλουν, ἢ νεκρὸν ἢ ζῶντα... Κωνσταντίνον! Ἐπὶ τοῦ ἵππου, Βασιλεῦ,