Σκῦψε τῆς Μνήμης προσευχή, Εὐγνωμοσύνη, πάλι,
στ’ ἄπειρα δῶρα ποῦ σ’ ἐμᾶς ἐχάρισαν οἱ Γάλλοι,
κι’ ἀπὸ τὸν ἅγιο θησαυρὸ τὸ χέρι σου ἂς πάρῃ,
ἕνα ποῦ κρύβεται μικρὸ ἐκεῖ μαργαριτάρι·
διαμάντα τὸ σκεπάζουνε μ’ ὀνόματα μεγάλα
καὶ ἡ δειλή του ὠμορφιά θαμπόνεται μέσ’ στ’ ἄλλα...
Ἀλλ’ εἶν’ ἀτίμητο γιὰ μᾶς καὶ φαίνετ’ ἀδελφάκι
τῶν κοριτσιῶν ποῦ ξάπλοσαν γιὰ χάρι μας τὸ χέρι·
εἶν’ ἕνα δίχως ὄνομα μικρὸ βιβλιαράκι,
τῆς ἴδιας μάνας γέννημα, ἑνὸς καιροῦ ἀστέρι!
Λάμπει ὡσὰν τὸ δάκρυο ποῦ μ’ ἔκαμε νὰ χύσω
καὶ θέλω στὸν ἀτέλειωτο καιρὸ νὰ τὸ χαρίσω...
Ἄχ! πάλι, σὰν καὶ τὴ στιγμὴ ποῦ πρωτόειδα, πάλι
βουρκόνουνε τὰ μάτια μου καὶ ἡ καρδιά μου πάλλει!
Εἰς τὸ Παρίσι βρίσκομουν, καὶ κατὰ τύχη μόνο,
μέσ’ σὲ μικρὸ κατάστημα, σὲ μιὰ γωνιά του, εἶδα
βιβλιαράκι παλαιὸ καὶ κίτρινο ἀπ’ τὸ χρόνο,
γεμᾶτο σκόνι, καὶ χωρὶς ἀγοραστοῦ ἐλπίδα...
Κ’ ἐγὼ δὲν ξέρω· πλὴν ἐκεῖ ποῦ ἦταν πεταγμένο
σὰν γνώριμο μοῦ φάνηκε καὶ παραπονεμένο·
καὶ σὰν πεσμένο δυστυχῆ ἀπάνω νὰ σηκόνω,
τὸ πῆρα μὲ παράξενη συγκίνησι καὶ πόνο!
Ἄχ, τι καλὰ ποῦ ἔκαμα· μὲ χέρι λυπημένο
καὶ δάκρυα ἐφαίνετο πῶς ἤτανε γραμμένο,
ὅταν τὸ Μεσολόγγι μας στὴν πεῖνα ξεψυχοῦσε·
καὶ ξέρετε τι τὸ μικρὸ βιβλίο ἐζητοῦσε,
τί μ’ ἁγιασμένη ἔλεγε καὶ πόνου εὐγλωττία;
«Νὰ μὴ διασκεδάζουνε εἰς ὅλη τὴ Γαλλία·
«Τὸ γέλιο νὰ ἐξορισθῇ, κάθε χαρὰ νὰ σβήσῃ,
«Τραγοῦδι νὰ μὴν ἀκουσθῇ είς ὅλο τὸ Παρίσι,
γιατ’ εἶν’ ἁμάρτημα βαρὺ κ’ εἶν’ ἐντροπὴ μεγάλη,
«τὴν ὥρα ὅπου ἡ Ἑλλὰς τὰ μάτια κλείνει πάλι
«καὶ ξεψυχᾷ ἕνας Λαὸς μὲ τὸ σπαθὶ στὸ χέρι,
«εὔθυμος Γάλλος νὰ φανῇ, νὰ τραγουδῇ, νὰ χαίρῃ...
Ποιος τὤγραψε τὸ ἅγιο βιβλιαράκι ἐκεῖνο,
πρωτότυπο στὸ αἴσθημα, πρωτότυπο στὸ θρῆνο;
Δὲν ξέρω· δὲν ἠθέλησε ν’ ἀφήσῃ τ’ ὄνομά του·
πλὴν ἄφησε – ἂν τ’ ὄνομα ἀρνήθῃ – τὴν καρδιά του...
Καὶ ἡ μεγάλη αὐτὴ καρδιά, γεμάτη εὐσπλαχν´ια,
τὴν ξέρομε... ἤσουν ἐσὺ ὁλάκερη, Γαλλία!