Ἐγώ, ἑσπέρα, σὺ πρωΐα· ἐγὼ σιγή, σὺ μελῳδία. Σὺ μειδιᾷς, κ’ ἐγὼ δακρύω· σὺ ἀνατέλλεις, κ’ ἐγὼ δύω... Σὺ εἰς τὸ πρῶτον ἔτι βῆμα, κ’ ἐγώ-ἐγὼ παρὰ τὸ μνῆμα!

Ἐγὼ ἰτέα πένθιμος καὶ σὺ πρωΐας κρίνον· ἐγὼ νεφέλη σκοτεινή, σὺ λάμψις τῶν ἀκτίνων. Σὺ πτέρυξ, ρύαξ διαυγὴς ἐν μέσῳ κήπων ρέων, ρύαξ κ’ ἐγώ, ἀλλὰ θολός, ξηρός, μὴ τρέχων πλέον.

Σὺ ὅλη μέλλον καὶ ἐλπίς, κ’ ἐγὼ ἀπελπισία· ἐγὼ σκιὰ ἄλλου καιροῦ, σὺ κάλλους ὀπτασία!