Γνωρίζεις ἡ ἀντάμωσις τι εἶναι; ὅτι χείλη ἀκόμη δὲν προφέρανε, οὔτ’ ἐγραψε κονδύλι· εἶναι ἐκεῖνο τὸ φιλὶ ποὺ μάνας δίνει στόμα, σὲ μονογυιὸ ποὺ πίστευε νεκρὸ κ’ ἐμπρός της βλέπει· εἶναι νερὸ στὴν ἔρημο, ἀνάστασις σὲ πτῶμα καὶ φῶς, ποὺ σχίζει τοῦ τυφλοῦ ἀνέλπιστα τὴ σκέπη! Καμμιὰ χαρὰ ἀπὸ αὐτή, καμμιὰ χαρὰ δὲν λείπει· χάϊδι, φιλί, νανούρισμα, χαρὰ γλυκειὰ καὶ λύπη, περίχαρα παράπονα καὶ δάκρυα μελωμένα· μὰ ὄχι, ὄχι· ὅλ’ αὐτὰ το εἶναι μαζωμένα· μπροστὰ σ’ ἐκείνη τὴ στιγμὴ π’ ἀνοίγετ’ ἡ καρδιά σου ὡσὰν ὡραία Πύλη, ποὺ ἔχεις μέσ’ στὴν ἀγκαλιά σφιγμένα τὰ παιδιά σου, στὰ μάτια τους τὰ μάτια σου, στὰ χείλη τους τὰ χείλη κι’ ἀσπάζεσαι τριανταφυλλιᾶς λουλούδια ζαχαρένια! Κι’ ἀθάνατο πίνεις νερὸ σὲ βρύση κρυσταλλένια!
Ἄχ· ὅσον ἔχει σπαραγμὸ ὁ χωρισμὸς καὶ πόνο, ἔχ’ ἡ ἀντάμωσις χαρά· - μ’ αὐτὸν μετριέται μόνο.