Στη ζωή μου πάντα δυάρες, πάντα ντόρτια
κάθε βήμα και μια μαύρη συμφορά.
Πότε φίλος, πότε χάρος, πότε αρρώστια
με πληγώνουν κάθε μέρα στη σειρά.

Στη ζωή μου πάντα ντόρτια, πάντα δυάρες
αδικίες, αγωνίες και λαχτάρες.

Απ’ της μοίρας τα χαστούκια ό,τι μείναν
μου τα πήρε μια κακούργα, μια σκληρή,
και απάνω στις πληγές μου κι άλλες γίναν
που κανένας να τις γιάνει δεν μπορεί.

Ποιον καημό μου να ξεχάσω, ποιον να κλάψω,
είμαι ξένος σ’ όποιον τόπο κι αν βρεθώ.
Ένα μνήμα μένει τώρα για να σκάψω
κι απ’ τον κόσμο μια για πάντα να χαθώ.