Δεν μας απόμεινε παρά η αναπόληση, σαν το μαύρο χνάρι
πάνω μας
απο μια πανοπλία, ερπετά κοιμούνται τώρα μέσα στα
τύμπανα
και στις αυλές, ανάμεσα στ’ ακάθαρτα ζωα, μας απλώνουν,
καμιά φορά, το χέρι τους οι Σκιές
Κανείς δε μας συγχώρησε που ζήσαμε σιωπηλοί,
με χαμηλωμένο το βλέμμα,
κι όταν αύριο οι εκτιμητές, ήρεμοι στο περιστήλιο,
θ’ αρχίσουν τον απολογισμό,
θα τους φανούμε δειλοί ή το λιγότερο μικρόψυχοι.
Όμως αυτό το άστρο στον ουρανό
είναι η πέτρα πουχαμε στο στόμα,
μη και ξεφύγει ο στεναγμός μας.