Παραλείποντας, λοιπόν, τα σκοτεινά ενδιάμεσα της
διήγησης, θ’ αναφερθώ μόνο στο ότι έπρεπε να κλαίμε
σιγανά, γιατί ο ιδιοκτήτης μας απαγόρευε τα όνειρα και μόνο
το χέρι της άρρωστης, (που σε λίγο θα πέθαινε), διέφευγε
την προσοχή του, καμιά φορά, κι άγγιζε ένα μήλο
στον κήπο
κι ύστερα, όταν φύγαμε, αυτός ο κήπος μας ακολούθησε,
έτσι κανείς δεν πέρασε δίπλα μας χωρίς να του αφήσουμε
μιαν αλησμόνητη εντύπωση, όπως το βράδυ καθώς ανάβεις
τη λάμπα, εκείνη σ’ ευγνωμονεί με τη φωτισμένη
σκάλα ή όπως τόσοι θάνατοι για να συμπληρώσει το κυπαρίσσι
το αληθινό του νόημα.