Αντέστρεψαν τους πόλους μου και από τον θάνατο μου
γέννα βοτάνων και ανθών με εξαίρετη ευωδιά
Να μπλέκεται η άνοιξη με τον παχύ καπνό μου
την ώρα που καρτέραγα μια όμορφη βραδιά
Απέτρεψαν το ήσυχο θλιμμένο μονοπάτι
ευθύ, λείο το διάβαινα μα απέκτησε σκιά
Γέμισε ξάφνου είδωλα που σπάζανε το μάτι
μικρό παιδί που κρύφτηκε σε μια ζάλη γλυκεία
Αμπάριζα το όνειρο του, σύρανε οι χρόνοι
ζωσμένο σε άλλα άρματα να τρέχει φθονερά
Θα θέλει να βγάλει μιλιά, κάτι θα το φιμώνει
και όταν διψά θα ξεδιψά σε βρωμικα νερά.