Λέγαμε τόσα λόγια φωναχτά.
Λέγαμε και έπειτα,
με της μνήμης τα μάτια
αγκαλιασμένοι,
γυρεύαμε
συνέχεια σε στίχους,
λίγη ανάσα.
Όταν δεν βρίσκαμε
ξεχνάγαμε τα λόγια μας.
Και έτσι άγρια μάθαμε,
το πόσο γρήγορα αδειάζουν
οι σελίδες,
απογοήτευσης κλεψύδρα
διαρκής,
καρφί στην αύρα μας.
Μικρή φοβία,
μην ξεχαστώ, μην ξεχαστούμε.
Μικρή φοβία, παρηγοριά
αν ξεπλυθούμε
από τη θλίψη
των αιώνων.
Απ’ την πηγή
που πότισε το χώμα μας μελάνι
και ωραία λόγια
να πατάμε τους νεκρούς.