Μην με ρωτάς ποτέ γιατί δε φώναξα,
ούτως η άλλως λίγοι αυτοί που θέλαν να ακούσουν.
Εσύ απλά, ειλικρινά
κράτα μακριά τον θόρυβο της γης
και δάκρυσε μπροστά στον ψίθυρο μου.
Αν ο λυγμός που αντάμωσες στο βλέμμα μου
έσπαγε το αύριο το γυάλινο,
θα ένιωθες τρόπους που τα τόσα θρύψαλα
σχημάτισαν πάλι το ανεκπλήρωτο.
Ως τελευταίες σταγόνες, μνήμες θα κυλούν.
Θα μετανιώνω που δεν έμαθα στα συναισθήματα μου
προφορά,
να αποκτούν και εκείνα μια υπόσταση
έξω απ'την ασφυξία της λογικής μου.
Και ξέρεις κάτι;
Απλά βαρέθηκα...
(νομίζω βέβαια στο έχω ξαναπεί).
Να αποξηραίνω την ανάμνηση
λες και εκβιάζοντας το φως απ `τις στιγμές
θα μένουν ζωντανές να με σκεπάζουν.
Και τρέμει παίζοντας η φλόγα της ελπίδας μου
μάταια περιμένοντας να ανθίσει.