Ποιο το σκοτάδι...
Ποιο το φως..
Κλείνουν τα μάτια του ορίζοντα
όπως και άνοιξαν ανυπόμονα.
Κάποτε θα μετανιώσουν οι στιγμές
που στάθηκαν βουβές.
Θα θρηνήσουν στο λυκόφως οι ώρες
που δεν βάδισαν στο δυνατό σάλπισμα.
Μα σαν ο ύπνος φεγγίσει
η αυγή άλλο όνειρο δεν κερνά.
Μόν’ κρατά μια λαχτάρα
να μαζεύει αφρό και θάλασσα
για να λύνει τους κάβους
όπως πάντα, με πλώρη τον παράδεισο
που δεν έκανε σινιάλο
στους κήπους των βλεφάρων
που πότιζαν τα δάκρυα.