Και χτίζαμε.
Και ερωτευόμασταν τα υλικά,
τα τούβλα που έτσι λυρικά
καρφώναμε στη γη
τα νιάτα να γλιτώσουμε απ’ τον άνεμο.
Θολές λευκές σελίδες,
για κεραμίδια πάνω από τα κεφάλια
μη μας κοιτάζει ο θεός
που λέμε - δεν πιστεύουμε.
Όχι καθρέφτες...
Στο υπόγειο θα κρύψουμε τη μέδουσα
και με αυτή,
τα όνειρά μας θα τρομοκρατούμε.
τόσο τσιμέντο, τόση πέτρα μα χαλάλι.
Είναι ασφαλής ο τάφος,
γιατί θλίβεσαι;