Κερασμένο μήλο ζωής
σεργιάνισες τη μέρα
σε κόκκινα, κίτρινα, κάτασπρα χρώματα.
Αγωνίστηκαν οι στιγμές!
Και στεφανώθηκαν με μυρτιές και δάφνες.
Κορμιά κουρασμένα σκύψαν και φίλησαν
το χέρι του Καλοκαιρινού σου ουρανού.
Αύριο πάλι το προσκύνημα στη γνώριμη γη
που ξέρει καλά το χνούδι το πυκνό της λιτανείας
να λευτερώνει.
Ποτέ η χαρά δε θα καταλάβει αν ξεθύμανε
ή ήταν πάντα τόσο μεγάλη
που ένιωθε χαμένη.
Σαν μέλισσα πνιγμένη σε μέλι
ή στην δύνη της φωτιάς του χαμού
που ανάφτει ο νους.