Κάθε πρωί τους βλέπω και με βλέπουν να φεύγουμε.
Μέχρι τ’ απόγευμα τους βλέπω και με βλέπουν
ν’ ακονίζουμε μαχαίρια.
Τα βράδια πίσω από τοίχους
καθένας μόνος του μετρά τη ζωή
με τις ίντσες της οθόνης,
πριν τον ξυπνήσουν τη νύχτα τα όνειρα,
που κάποτε νανούριζαν γλυκά.
Ίδια προβλήματα.
Ίδια εγκλήματα.
Ίδια τα λάθη κι η σιωπή.
Δυστυχώς όλοι μοιάζουμε
-- σχεδόν όλοι.