Ένα χαμόγελο,
ένα βαθύ με αναστεναγμό φιλί,
ένα πιάτο φαί προσφόριο από τα χέρια σου,
δυό όνειρα που εξάντλησαν την πραγματικότητα
κι έγιναν γαλαξίας σκέψεων, αισθήσεων, εσωτερικών φωνών,
εναγκαλισμένων σε δυο σώματα.
Ότι εσώτερο είχα μου το τραγούδησε το πρόσωπό σου,
τα χέρια σου
γίνηκαν τα μικρά κεντήματα στους πόρους του νου μου,
οι ανασες σου με γνώριζαν πριν ανασάνω τον κόσμο.
Δεν λυπάμαι τα χρόνια που δε σε είχα συναντήσει
με προετοίμαζαν για να απλοποιηθώ σαν το γαλάζιο
που συνομιλεί ήσυχα μ’ ένα μεσημέρι που σου έπρεπε.
Έτσι σε αγαπώ!