Τραβάω κλωστές από τις Ίριδας το δρόμο,
να ξηλωθεί το χρώμα
απ’ το μαντάτο
μόνο μαύρο.

Τραβάω κλωστές που εκκρεμούν απ’ το συναίσθημα
και το ξηλώνω απ'το Άλφα ως το Σίγμα.
Συνειδητά εαυτός
με δίχως προεκτάσεις.

Κάποιες νυχτιές που πέτρα θα θυμίζουν
του νου θα δένω το ομοίωμα
με κλωστές.
Σπασμωδικά θα κάνω πως κινώ
ο, τι με ορίζει.
Μα έτσι ακίνητο, μπρος στο παράλογο
θα μοιάζει.

Είναι που...
μόνο το παρελθόν(αδύνατον)δεν ξήλωσα
και ηττήθηκα.
Είναι που...
συναντά κρυφά από εμέ τον πόνο,
φιλιά σαν κόμπους δύστροπους αλλάζουνε
ερήμην μου
και μια άλλη βούληση δίνουν στην μαριονέτα.