Την πόρτα μας, που στέκει εκεί, την ξύλινη
πάντοτε ορθάνοιχτη την έβλεπα να μένει.
Άλλοτε η άνοιξη δραπέτευε από κήπους
προσφέροντας στολίδια,
ο ήλιος άλλοτε έβρισκε μονοπάτι
και έτσι τα βλέμματα μεθούσαν από φως.
Ξεκλείδωτη ειλικρίνεια - αθώα.
Την γερασμένη πόρτα μας, την ξύλινη
την βάψαν κόκκινη για να μας ξεχωρίζουν.
Άκουγα το παράξενο νανούρισμα,
την ευτυχία καμωμένη με απλότητα
και μελωδίες παιδικές.
Χαμόγελα δυνατά, καρυκεύματα,
να μη μυρίσει ούτε να ακούγεται ο θάνατος απ'έξω.
Και δυο φορές να μάθεις να κλειδώνεις.
Τη ξεβαμμένη πόρτα μας, την ξύλινη
δεν την ερωτευτήκαν τα σαράκια.
Την είδα πάλι απόψε εκεί
στο ίδιο όνειρο, ερμητικά κλεισμένη.
Σημαδεμένο το κατώφλι,
ιστοί περίτεχνοι ονειροπαγίδες
που φυλακίσαν χρόνια και χαμόγελα,
κάνοντας χέρια πιο δισταχτικά στο άγγιγμα
και στους χτύπους τους ανθρώπινους.
Απ'το κατώφλι αυτό αν θα ξαναπεράσω,
θα έχω εσκεμμένα κάπου χάσει τα κλειδιά.
Ούτε απ'την κλειδαρότρυπα λέω, να μην κοιτάξω.
Κλαίοντας θα πω
ότι η ματιά μου δεν αντέχει πλέον τίποτα.