Ένα χαμόγελο πικρό θα `χες στα χείλη.
Πίσω από τα βλέφαρα μόλις που θα κρατούσες το δάκρυ,
σκύβοντας ν’ απιθώσεις στα χείλη μου απαλά
το στερνό σου φιλί.
Ύστερα με αργό, επίσημο βήμα
θα κινούσες να βγεις από την κάμαρη,
αφήνοντας να σέρνεται ελαφρά στο πάτωμα
το μακρύ σου πανωφόρι.
Έτσι ωραία τα είχα φανταστεί. Ποιητικά.
Όμως γελάστηκα και πάλι. Γιατί,
αφού κατακόκκινη μ’ έβρισες υστερικά,
έφυγες βιαστική,
βροντώντας πίσω σου την πόρτα,
χωρίς να σου περάσει ούτε στιγμή από το νου,
πως έτσι κι αλλιώς,
εγώ τους στίχους θα τους έγραφα.