Έι! Μπάρμπα Γιάννη!
Πού πας τις μνήμες χαμογελαστές
σ’ αθώες γειτονιές ξυπόλητες τις βασανίζεις
και απ’ τη χορταριασμένη πέτρα άνθρωπο τις αναπλάθεις;
Μα ξέρω.
Είν’ ο κυρ Αλέξανδρος που σε καλεί απ’ τη Σκιάθο
για να μεθύσετε με πανσπερμία λόγων μυστικών και αρρήτων.
Κι ένα πιάτο καρδιάς για να χορτάσεις απ’ της συντρόφου σου το χέρι!
Να είναι τα περάσματα αγιασμένα, κι απ’ τη φθορά του κόσμου
στις πιο αγνές σου λέξεις, που έκρυβες σαν σήμαντρα κατάβαθα
στον ουρανό σου υψωμένα, να φτιάξεις μια άλλη γειτονιά,
αυτήν που ήλπισε ο κόσμος.