Και μια και δυο και πέντε και χίλιες φορές
σε είχα αγαπήσει.
Δεν ήξερα το πρόσωπό σου,
ούτε πως σε λένε, πως σε φωνάζουν.
Μα ερχόμουν κοντά σου
ερχόμουν κοντά σου κι έμενα.
Κι ερχόμουν όλες τις φορές
με την ίδια πάντα όρεξη
μέχρι που σε είδα.
Είδα ένα υπέροχο λατρεμένο τίποτα.
και η ψυχή πάγωσε
δεν είχε μέλη σάρκινα να φορέσει
κι έμεινε άπραγη.
Αναίτια χάθηκε, μα παρέμεινε
σε μια μορφή σε μια σκιά
που στ’ αλήθεια δεν υπάρχει.