Θε μου, τι να μισούσα απόψε περισσότερο
Την ψεύτικη θάλασσα, μικρή σαν λίμνη, ανώνυμη
το ποδοβολητό και τις φωνές μικρόψυχων παιδιών
φώτα θαμπά που φέγγαν στα κεφάλια μας,
εκείνον τέλος που με βασανίζει τόσο ανέμελα
όσο όλοι μαζί που πέρασαν ή θα `ρχονται,
εκείνον που λυπάμαι τόσο που γεννήθηκε
έτσι αργά σε τόπον αφιλόξενο – τα βέλη σου
γι’ αυτόν που έκαμε όλες τις επαναστάσεις και τα ποιήματα
που τον ακούω, νύχτα μέρα, και βογκάω.