Ο κήπος γλίστρησε
μέσα στην ποίηση.
Ο θυμός έγινε σύννεφο
που καμώνεται στην θάλασσα.

Τι γυρεύω μες στο σκοτάδι;
Ποιος μου μάγκωσε τα πόδια;

Τρυφερά θα σου θυμίσω
πως υπήρξα –
δεμένος κι εγώ όπως τόσοι άλλοι.

Τρυφερά θα σου μιλήσω για το σώμα μου
έτσι όπως πλαγιαζω αποκαμωμένος.
Τρυφερά, τρυφερά...
Αστόχησα κι απόψε.