Ήταν κάποτε μια κυρά, μια νύμφη μες στα χιόνια,
που όπου και να πάταγε κελάηδαγαν αηδόνια,
αγνή και φωτεινή ήταν η ψυχή της,
και σαν κρύσταλλο απαλό κυλούσε η φωνή της,
ασημιά ήταν τα μάτια της και μαύρα τα μαλλιά της,
από κρίνα ολόλευκα φτιαγμένη η θωριά της,
τραγούδαγε και τα πουλιά συνόδευαν την χάρη της,
αχ πόσο θα ήθελα, να είχα την αγάπη της...