Πέρα από του κόσμου τα άδυτα και
πέρα από τη θλίψη, θυμάσαι εκείνον τον
καιρό η φλόγα σου πριν σβήσει;
Τότε που όλα ήταν ασήμαντα και
πέταγες σαν άστρο, από του γέλιου τη
χαρά σε παράδεισου κάστρο. πριν
έρθει εκείνη η σκιά τα μάτια σου να
κλείσει και τη ζωή σου να τη φέρει μες του
φωτός τη δύση. Όμως ο κόσμος στέκεται
εκεί σαν να είναι βράχος και τις αξίες
του κράτα και μάχεται μονάχος, και το
φως αν ξαναδείς μην το αφήσεις έτσι, κυνήγα το
και κοίτα το σαν άσπρο περιστέρι.