Έμαθες να ζεις σαν χελιδόνι
ρυμοτομούσες κάθε χρόνο τα γνωστά
και τ'άλλα τραγουδούσες στα μικρά σου στη φωλιά.
Έτσι σιωπούσε η νύχτα στα φτερά
και μάθαινε η σιωπή να φτερουγίζει
το μαύρο να ραγίζει.
Χελιδόνι μου...
έμαθες πια να κουρελιάζεις και τις μέρες
κουρέλια να φορτώνω
απ’ το φως σαν αχθοφόρος του θορύβου,
Να, τώρα, εκείνο το φτερούγισμα
το στήθος μου αγγίζει.
Αχ χελιδόνι
Κράτησε τούτα τα κουρέλια
στη δική σου τη φωλιά,
εσύ του χρόνου θα ξανάρθεις
εγώ το όνειρο σαν τα φτερά σου
θα ρίξω στο μελάνι.