Πριν από την ποίηση η ηρεμία,
ερωδιός καλλίγραμμος ο νους,
αποδημεί ανέκφραστος, σιωπηλός,
προς της καρδίας το αειφόρο σύμπαν,
στα χρώματά του βάφοντας
την άυλη ύπαρξή του
κι από τις πέτρες αστεριών
κυκλάμινα μαζεύει,
δροσοσταλιά της ύπαρξης
τους πότιζε την ρίζα,
σαν τα κρατά στην αγκαλιά
τον βλέπει η ιστορία
και στων ανθρώπων τον τροχό δεμένος,
τα μοιράζει,
γέννεση λόγου που πετά
σαν χάδι
σαν μαχαίρι
παρηγορία των ψυχών
έκσταση σ’ άλλη θέα.