Πέτρωσε η ζωή στο πρόσωπό σου
και το κυκλάμινο,
ποιος θα το δει ν’ ανθίζει
που ο ιδρώτας πότισε
ανάμεσα στην πιο βαθιά σχισμή των χρόνων.
Άκου! πόσες σιωπές δονούν
αυτές τις ορθρινές καμπάνες,
σχοινιά από δάκρυα
σχοινιά από ιδρώτα
σχοινιά, σχοινιά από σιωπές,
σχοινιά γύρω απ’ το λαιμό σου
που αναποδογύρισαν αυτά-
τα μεταλλικά κιούπια τ’ ουρανού
και έχυσαν στα μάτια σου
μύριες δοξολογίες!