Ο ουρανός μάζεψε τ’ άστρα απ’ τα μαλλιά σου
κι απόμεινε το όνειρο στο χέρι μου.
Ο θολωμένος καθρέφτης της ανάμνησης
ράγισε στην θέα της μοναξιάς του ειδώλου.
Το ιστίο της λύπης εγκλωβισμένο
σ’ ένα δάκρυ ορίζοντα,
δίχως πανί, δίχως ταξίδι...
Κι ο χτύπος του συρματόσχοινου πάνω του
πληγή μες τη βαθιά σιωπή.