Στο πάτωμα γονάτισε
Στο ίδιο που περπάτησε
Εκείνος που αγαπούσε
Τα βήματα ψηλάφισε
Που άθελά του άφησε
Και πίσω τον γυρνούσε

Και το χαλί είναι απάλό
Κι είναι το χέρι της ζεστό
Κι είναι το άγγιγμα
Γλυκό σαν προσδοκία
Τη νανουρίζει η επαφή
καθώς νικά με την αφή
του κόσμου την κακία

Στο πάτωμα γονάτισε
Στο ίδιο που προσπάθησε
Να περπατήσει μόνη
Μα η δύναμη που φύλαγε
Στην άκρη παραφύλαγε
και τώρα τη σκοτώνει

Στο πάτωμα κοιμήθηκε
Και ξέρει πως νικήθηκε
Στο δρόμο για τη νίκη
Τουλάχιστον το όνειρο
Στον κόσμο τον παμπόνηρο
Για πάντα της ανήκει