Νύχτα που η συννεφιά
στάλαξε δάκρυ τ’ ουρανού,
και βύθισε τα όνειρα...
σε αξημέρωτη αυγή.
Καμπάνες που ήχησαν
στο ρόδισμα της μέρας
μα προσευχή δεν πήραν,
από την λήθη την βαριά
της νυσταλέας φύσης.
Μα ο ουρανός περίμενε
το ξύπνημα του πόνου
που μόνο έτσι ορίστηκε
στην γη να διαφεντεύει.
Αργά προς το Χερουβικό
πόδια δειλά διαβήκαν
την πύλη που ορθάνοιχτη
φρόντιζε την ζωή τους,
έσχατα σιγοπάτησαν
μα πρώτα τιμηθήκαν.